STAIRWAY TO NOTHING

Η γκαλερί The Eye Altering είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει την πρώτη ατομική έκθεση του Γιώργου Γεωργίου με τίτλο “Stairway to nothing“. Γεμίζοντας τον εκθεσιακό χώρο

με ένα μεγάλο αριθμό έργων μεταξύ των οποίων λάδια σε χαρτί, ζωγραφισμένα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και γλυπτά μικρών διαστάσεων, ο Κύπριος καλλιτέχνης μας εισάγει στο θολό, φρενήρες σύμπαν των προσωπικών του καταχωρήσεων, στο οπτικό ημερολόγιο που αποτελεί τον κορμό της εικαστικής του έρευνας. Αντικείμενα, ζώα, παύσεις και φράσεις που λειτουργούν ως μεταφορές μιας ανικανοποίητης συνηθισμένης ζωής, θραύσματα των εμπειριών του μεταφρασμένα σε χρώματα και οργανωμένα με τρόπο τυχαίο που δεν θυμίζει σε τίποτα μια παραδοσιακή ζωγραφική σύνθεση.

Από τα Sketchbooks του Leonardo da Vinci μέχρι τα Σημειωματάρια του Keith Haring και από τα Ημερολόγια της Frida Kahlo ως το Room Situation του Vito Acconci, οι καλλιτέχνες ιστορικά καταγράφουν τη ζωή τους και τον κόσμο γύρω τους. Αυτά τα καλλιτεχνικά ημερολόγια λειτουργούν σαν ιδιωτικοί χώροι όπου σχεδιάζονται και καταγράφονται νέες, μερικές φορές ημιτελείς σκέψεις, χώροι γεμάτοι με ακατέργαστες ιδέες. Ωστόσο, ο Γεωργίου επιχειρεί ένα επικίνδυνο πέρασμα από την οικειότητα που φέρει το sketchbook – το μικροσκοπικό οπτικό σημειωματάριο που χωράει στην τσέπη τους και περιέχει τις προσωπικές σημειώσεις που διαμορφώνουν τον τρόπο που βλέπουν και σκέφτονται – στη μεγέθυνση και την έκθεση του ακατέργαστου περιεχομένου του στη δημόσια σφαίρα ως ανεξάρτητου έργου τέχνης.

Τα έργα του Γεωργίου δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά ως ολοκληρωμένα έργα με τον παραδοσιακό τρόπο, καθώς ο πυρήνας τους παραμένει πεισματικά η πρόχειρη παρατήρηση και η καταγραφή της σχέσης μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, καθώς και της διαλεκτικής ανάμεσα στο κάθε μεμονωμένο στοιχείο και του συνόλου. Εξερευνώντας την παράλληλη διαδρομή της καλλιτεχνικής δημιουργίας και προσωπικής εμπειρίας, ο καλλιτέχνης αρνείται συμβάσεις και πρότυπα που επιτάσσουν να καταπιέσει οποιαδήποτε πτυχή της προσωπικής του εμπειρίας προκειμένου να προσαρμοστεί στην επιβαλλόμενη ανάγκη παραγωγής νοήματος.

Κοιτάζοντας τις εικαστικές σημειώσεις του Γεωργίου, είμαστε ελεύθεροι να αφεθούμε στην ηδονοβλεπτική συγκίνηση της παρατήρησης των προσωπικών του στιγμών, των προβληματισμών, των διαθέσεων και του πόνου του. Όμως, για να τα ερμηνεύσουμε είμαστε καταδικασμένοι να χρησιμοποιήσουμε τις δικές μας γνώσεις και εμπειρίες και έτσι το νόημά τους παραμένει πάντα ανοιχτό σε ερμηνείες και συντριπτικά υποκειμενικό, μια σκάλα προς το τίποτα.